Sinds zaterdag officieel de intocht in Nijmegen bereikt is, is de tiende editie Duchenne Heroes ten einde. Uiteraard wordt er nog veel gevierd, want dit jaar bestaat ook Duchenne Parent Project 20 jaar. De laatste wassen zijn gedraaid, de mountainbike heeft zijn kwaliteit getoond (geen mechanische mankementen gehad) en staat voor een beurt bij Leo Hendrikx in Buggenum. Het zitvlak heeft zich goed gehouden, niets hoeven te smeren met crème of andere spullen. En slechts 1 keer niet kunnen rijden ten gevolge van zeer slechte nachtrust (2 uur slaap)  en veel buikklachten. Mooi om te zien dat de diverse uren in training zijn vruchten hebben afgeworpen, zowel met rijvaardigheidstrainingen (clinics rondom freeride in Velp) als met uren duurconditie met triatlon onderdelen (hardlopen, zwemmen). Bijzonder trots dat ik binnen een jaar een halve marathon heb weten te volbrengen in een nette tijd, en ook een eerdere sprint triatlon met minuten sneller wist te voltooien. Leermoment is wel dat mijn voorzichtige inschatting op rij-niveau (‘niveau D’) eerder naar niveau C tijdens Duchenne Heroes had gemogen. Maar dat heeft de pret niet gedrukt (al bleef die ellenlange klim vanaf Vielsalm killing…)

Continue reading →